Αρ. 39. ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ
Λ. Αθανασίου. 2002. | ISBN: 960-341-043-8
Οι μελέτες που προηγήθηκαν για τις οικονομικές προοπτικές του ελληνικού κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος στηρίζονταν κατά κύριο λόγο σε δημογραφικές προβολές. Επειδή, σύμφωνα με τις προβολές αυτές, και περισσότερο όταν έγιναν με βάση τα δεδομένα της απογραφής πληθυσμού του 1991, η σχέση μεταξύ του αριθμού των συνταξιούχων αφενός και του αριθμού των εργαζόμενων που καταβάλλουν εισφορές αφετέρου, βαίνει συνεχώς αυξανόμενη, λόγω της κάμψης της γεννητικότητος και της αύξησης του προσδόκιμου ζωής, τα συμπεράσματα ως προς την οικονομική βιωσιμότητα του συστήματος ήταν πολύ απαισιόδοξα.
Στη μελέτη, οι υπολογισμοί για την πιθανή εξέλιξη του αριθμού των συνταξιούχων γίνονται με βάση τους συντελεστές των πινάκων επιβίωσης του ελληνικού πληθυσμού όπως και στις άλλες μελέτες. Η πιθανή εξέλιξη όμως του αριθμού των απασχολουμένων, που καταβάλλουν κοινωνικοασφαλιστικές εισφορές και αποτελούν την πηγή εσόδων του αναδιανεμητικού μας κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, δεν στηρίζεται μόνο στην πυραμίδα του ελληνικού πληθυσμού με βάση την τελευταία απογραφή. Λαμβάνεται υπόψη και η πιθανή εξέλιξη στον αριθμό των θέσεων απασχόλησης που θα προκύπτουν καθώς η ελληνική οικονομία αναπτύσσεται και η παραγωγικότητα της εργασίας θα αυξάνει. Αντί δηλ. της σιωπηρής υπόθεσης που γίνεται δεκτή στις προηγούμενες μελέτες, ότι η απασχόληση στην ελληνική οικονομία στο μέλλον θα προσδιοριστεί κατά βάση από δημογραφικούς παράγοντες, εξετάζεται το ενδεχόμενο στον προσδιορισμό της να διαδραματίσει αποφασιστικό ρόλο η δυνατότητα της ελληνικής οικονομίας να δημιουργήσει θέσεις απασχόλησης που θα πληρωθούν τόσο από εισροή μεταναστών όσο και από σημαντικές μεταβολές στην ανεργία και τα ποσοστά συμμετοχής στο εργατικό δυναμικό. Και από τους υπολογισμούς προκύπτει ότι, χωρίς να απαιτούνται γιαυτό απειλητικές εξελίξεις από την άποψη της εισροής μεταναστών, η σχέση συνταξιούχων προς απασχολούμενους μπορεί να διατηρηθεί μέσα σε όρια ανεκτά από την άποψη οικονομικής βιωσιμότητας του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος.
Με βάση τα συμπεράσματα της μελέτης δεν αμφισβητείται η ανάγκη για μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος. Σε σχέση όμως με την κρατούσα αντίληψη προκύπτουν ουσιώδεις διαφορές ως προς τον χαρακτήρα και τους στόχους της μεταρρύθμισης αυτής και προτείνεται η οργανικότερη ένταξη της στην αναπτυξιακή πολιτική.