Αρ. 102. MODELING BANKS’ LENDING BEHAVIOR IN A CAPITAL REGULATED FRAMEWORK
S. Karagiannis, Y. Panagopoulos, A. Spiliotis. 2009. (Mε ελληνική περίληψη.) (Δημοσιεύτηκε το 2012 στο Μetroeconomica, 63.2: 389-516.)
Το συγκεκριμένο άρθρο έχει ως σκοπό να διερευνήσει τις συνέπειες από την εφαρμογή της Βασιλείας II σε ό,τι αφορά την ενδογένεση ή μη της προσφοράς χρήματος στο τραπεζικό σύστημα των επτά μεγαλύτερων οικονομιών (G7). Αναλυτικότερα, η εφαρμογή των κανονισμών και αρχών της Βασιλείας II δημιουργεί έναν νέο τρόπο παρουσίασης του υπάρχοντος νομισματικού και πιστωτικού περιβάλλοντος. Ο τρόπος αυτός μπορεί να συνοψισθεί εδώ στην εκτίμηση των δύο παρακάτω παραγόντων :
Α) Ενός πολλαπλασιαστή ιδίων κεφαλαίων των τραπεζών αλλά και
Β) Ενός νέου πολυμεταβλητού πιστωτικού μοντέλου (ή μοντέλου δανειακού χαρτοφυλακίου) του τραπεζικού συστήματος.
Τα οικονομετρικά αποτελέσματα από την εκτίμηση των δύο αυτών παραγόντων (ή φάσεων Α και Β) θα κάνουν πιο ξεκάθαρο το υπάρχον νομισματικό πλαίσιο λειτουργίας, του τραπεζικού συστήματος των επτά μεγαλυτέρων οικονομιών, το εξεταζόμενο χρονικό διάστημα (1979-2005). Για παράδειγμα, ένα νομισματικό ή πιστωτικό περιβάλλον που «ακολουθεί» τις γενικές μακροοικονομικές αρχές του Νεο-Κεϋνσιανισμού (New Keynesianism) και ακόμα πιο συγκεκριμένα της Νεο-Συναινετικής (New Consensus) προσέγγισής του, αποτελεί πρόσφορο έδαφος για μια αποτελεσματική εφαρμογή των αρχών της Βασιλείας ΙΙ, κυρίως πάνω στο δανειακό χαρτοφυλάκιο [banking book] αλλά και το χαρτοφυλάκιο αγοραπωλησιών [trading book] των τραπεζών.
Από την άλλη πλευρά ένα νομισματικό πλαίσιο λειτουργίας που θα «ακολουθεί» την Μετα-Κεϋνσιανή (Post Keynesian) νομισματική σκέψη, το εξεταζόμενο χρονικό διάστημα, θα περιόριζε σημαντικά τις πιθανότητες αποτελεσματικής εφαρμογής της Βασιλείας ΙΙ.
Με βάση τα οικονομετρικά αποτελέσματα στο τραπεζικό σύστημα των επτά μεγαλύτερων οικονομιών παρατηρούνται δύο πράγματα : 1) Ο πολλαπλασιαστής ιδίων κεφαλαίων τους κατ’ ουσία δείχνει να λειτουργεί αμφίδρομα (feedback) και 2) Στο νέο πολυμεταβλητό μοντέλο δανείων που εξετάζουμε η σημαντικότερη μεταβλητή είναι αυτή της ενεργού ζήτησης (Α.Ε.Π.) και δευτερευόντως η μεταβλητή των ιδίων κεφαλαίων των τραπεζών και το χαρτοφυλάκιο αγοραπωλησιών [trading book]. Κατ’ επέκταση το νομισματικό πλαίσιο λειτουργίας του G7 προσεγγίζει περισσότερο σε αυτό που αναφέραμε ως Μετα-Κεϋνσιανη (Post Keynesian) νομισματική σκέψη και ειδικότερα στην Δομική έκφρασή της (Structuralism).
Με άλλα λόγια τα αποτελέσματα αναδεικνύουν πρώτον, ότι η προσφορά χρήματος στο τραπεζικό σύστημα των επτά μεγαλύτερων οικονομιών είναι μάλλον ενδογενής (money endogeneity) και δεύτερον, ότι υπάρχει περιορισμένο μόνο έδαφος για μια πλήρως αποτελεσματική εφαρμογή των κανόνων και αρχών της Βασιλείας ΙΙ.